Witam rodziców, przyszłych rodziców oraz wszystkich innych!
Przychodzi taki moment w życiu, kiedy dzieci zaczynają dorastać, a my zastanawiamy się, do jakiej szkoły zapisać je. I wtedy pojawia się problem: którą szkołę wybrać? Niekiedy rozważamy wybór szkoły prywatnej, gdyż czasem się wydaje, że uczniowie takich szkół mają większe szanse na lepszy rozwój talentów, charakteru itd.
W dzisiejszym poście zajmę się omówieniem zalet i wad i porównaniem szkół publicznych oraz prywatnych, co być może ułatwi rodzicom wybór odpowiedniej szkoły dla ich dziecka.
Podstawową zaletą szkół prywatnych jest to, że nie podlegają zwierzchnictwu odgórnemu, ale są po części autonomicznymi organizacjami. Tym samym, decyzje, które są podejmowane przez dyrektora danej placówki mogą być inne niż te, podejmowane przez dyrektorów szkół publicznych. Co więcej, szkoły prywatne dysponują znacznie większymi środkami pieniężnymi niż publiczne, budżet zbudowany z comiesięcznych opłat uczniów jest znacznie większy niż budżet finansowany z państwowej kasy. W ten sposób takie środki mogą być lepiej wykorzystane. Na pierwszy rzut oka widać w jakim stanie są szkoły prywatne, a w jakim publiczne. Mamy tu bolesne zderzenie wyposażenia z ubiegłego wieku (w większości przypadków) i świetnego wyposażenia szkół prywatnych. Nowoczesny sprzęt, pełne wyposażenie sal, dbałość o detale, stać na to tylko szkoły prywatne. W przypadku szkół publicznych z reguły brakuje wszystkiego. Komfort nauki niestety nie jest zbyt duży. Kolejną dużą zaletą szkół prywatnych jest mniejsza liczba uczniów. To podnosi znacznie standard nauki. Lekcje odbywają w małych grupach, przez co nauczyciele mają lepszy kontakt z uczniami, większą możliwość indywidualnego podejścia do ucznia. W szkołach publicznych klasy są po prostu przeludnione, a szczególnie boleśnie widać tego konsekwencje podczas lekcji języków obcych, brakuje wtedy możliwości swobodnego doskonalenia umiejętności bardzo ważnych w nauce języka, czyli mówienia czy prowadzenia konwersacji. Pozytywną stroną wspomnianego "przeludnienia" jest fakt, że dzieci od najwcześniejszych lat uczą się życia i współpracy z dużą ilością osób i oczywiście z osobami z różnych środowisk. Szkoły prywatne nie są zbyt wychowawcze pod względem przystosowania młodych do społeczeństwa. Stwarzają swoim uczniom poczucie autonomii, odrębności od innych, a dodatkowo ten fakt potęgują inne czynniki. Mała liczba uczniów, których większość jest bardzo zamożna powoduje, że czują się oni inni niż reszta uczniów, a w konfrontacji z uczniami ze szkół publicznych, lepsi, bynajmniej w ich mniemaniu. W dobrych szkołach prywatnych lepiej opłacani nauczyciele są mniej sfrustrowani i mają więcej cierpliwości do dzieciaków. Ale w najlepszej wierze możemy im zafundować wyścig szczurów od najwcześniejszych lat, a do tego wychować sobie w domu małego snoba, który szanuje tylko lepiej ubranych od siebie ludzi. To rodzi duże dysproporcje społeczne, już na starcie. Absolwenci szkół prywatnych wkraczają pewniej na rynek pracy, nawet jeśli ich umiejętności nie różnią się diametralnie od umiejętności uczniów szkół publicznych, a czasami ci drudzy znacznie przewyższają tych pierwszych pod względem ambicji i zaangażowania. Nie można generalizować, wszędzie są zarówno zdolni i ambitni jak i wręcz przeciwnie, jednak dzielenie uczniów tym sposobem na tych teoretycznie „lepszych” i „gorszych” nie wróży dobrze współpracy osobom z tych dwóch grup w niedalekiej przyszłości. A na tej współpracy będzie się opierało społeczeństwo. Nasze społeczeństwo, od którego będzie zależała też przyszłość kraju.
Jak widać wszystko ma swoje wady i zalety, zanim "poślemy" dziecko do pozornie najlepszej szkoły, trzeba zastanowić się dogłębnie nad wyborem właściwej szkoły oraz przede wszystkim nad tym, jaką osobowość ma dziecko i co może na nie negatywnie wpływać.
Monika
Źródła:
http://www.crazy4skydive.pl/prywatna-vs-publiczna.html
Jak wielu rodziców mówi lub chciałoby powiedzieć tak do swoich pociech, z nadzieją, że zabawa na świeżym powietrzu będzie oderwaniem od komputera, telewizora i wszystkich innych psujących wzrok elektronicznych sprzętów, że będzie lubianą i zdrową rozrywką, bo jak wiadomo dzieci potrzebują dużo ruchu. Każdy z tych rodziców za pewne chciałby mówić to ze spokojem i pewnością, że za progiem nie czycha na dzieci żadne niebezpieczeństwo, za równo w postaci pędzącego samochodu jak i możliwości zgubienia się, spadnięcia z huśtawki, czy śmiechu rówieśników. Najlepiej jeszcze byłoby gdyby dziecko się nie przewróćiło i nie pobrudziło ubranka. Idealnym więc rozwiązaniem wydaje się być zamieszkanie w osiedlu zamkniętym.
ć odpowiednia ilość placów zabaw, więc i te osiedla mają wewnątrz swoje place, często dużo atrakcyjniejsze niż te nieogrodzone. Wydaje się więc wspaniałym pomysłem mieszkać w takim miejscu, móc w każdej chwili spojrzeć przez okno i obserwować swoją pociechę, móc ją bez problemu zawołać na obiad, a wydając polecenie 'nie wychodź poza furtkę' upewnić się, że się nie zgubi i zbytnio nie oddali, a jeżeli będzie próbowało lub zacznie dziać się coś niebezpiecznego Pan Ochroniaż oglądający monitory monitoringu na pewno zainterweniuje. Czy mają rację? Pewnie tak, jednak trzeba zauważyć, że często rodzice nie zdają sobie sprawy z tego, że ich troska pozornie o dziecko jest troską o ich samych i pozorne bezpieczeństwo ich dzieci pełni jedynie funkcję uspokojenia ich samych, a dzieciom stwarza niebezpieczeństwo w innej postaci. 
k dzieje się bardzo często. Dzieci bawią się świetnie na placu zabaw, które jak już wspomniałam w osiedlach zamkniętych są często nowocześniejsze niż te poza nimi, do czasu kiedy się nie pokłócą. To tworzy w dzieciach mieszkających w osiedlach zamkniętych poczucie elitaryzmu, wyższości, nie chcą się bawić z tymi gorszymi lub po prostu tymi innymi. Bardzo ciekawa i za pewne wartościowa jest bliższa więź między sąsiadami takiego osiedla, jednak wśród dzieci często jest źródłem rywalizacji z 'rówieśnikami spoza muru'. Inna krzywda jaką osiedle zamknięte może sprawić dzieciom to sytuacja, kiedy koledzy umawiają się np. na piłkę na boisku przy szkole, a dziecko mieszkające w osiedlu nie może pójść z nimi, bo jemu wolno się bawić wyłącznie na 'swoim terenie'. Takie dziecko jest często przez rówieśników dyskryminowane, oni nie chcą ciągle przychodzić na jego podwórko tylko dlatego, że on nie może wyjść. Tym samym jest ono skazane jedynie na sąsiadów, a z kolegami z klasy będzie miało mniejszy, lub nieprzyjemny kontakt.
Tym razem chciałybyśmy podjąć niezwykle ważną w dzisiejszych czasach kwestię ubioru dzieci zarówno w przedszkolach, zerówkach, jak i szkołach podstawowych. Przyglądając się dzieciom odbieranych lub przyprowadzanych rano do placówki przedszkolnej nie sposób jest nie zauważyć, że w ogromnej przewadze to ubrania dzieci- nie jakby się mogło wydawać - dorosłych, opiekunów posiadają metki znanych sklepów, oczywiście ze specjalnym dopiskiem FOR KIDS.
Przychodzi taki moment w życiu, kiedy dzieci zaczynają dorastać, a my zastanawiamy się, do jakiej szkoły zapisać je. I wtedy pojawia się problem: którą szkołę wybrać? Niekiedy rozważamy wybór szkoły prywatnej, gdyż czasem się wydaje, że uczniowie takich szkół mają większe szanse na lepszy rozwój talentów, charakteru itd.
Podstawową zaletą szkół prywatnych jest to, że nie podlegają zwierzchnictwu odgórnemu, ale są po części autonomicznymi organizacjami. Tym samym, decyzje, które są podejmowane przez dyrektora danej placówki mogą być inne niż te, podejmowane przez dyrektorów szkół publicznych. Co więcej, szkoły prywatne dysponują znacznie większymi środkami pieniężnymi niż publiczne, budżet zbudowany z comiesięcznych opłat uczniów jest znacznie większy niż budżet finansowany z państwowej kasy. W ten sposób takie środki mogą być lepiej wykorzystane. Na pierwszy rzut oka widać w jakim stanie są szkoły prywatne, a w jakim publiczne. Mamy tu bolesne zderzenie wyposażenia z ubiegłego wieku (w większości przypadków) i świetnego wyposażenia szkół prywatnych. Nowoczesny sprzęt, pełne wyposażenie sal, dbałość o detale, stać na to tylko szkoły prywatne. W przypadku szkół publicznych z reguły brakuje wszystkiego. Komfort nauki niestety nie jest zbyt duży. Kolejną dużą zaletą szkół prywatnych jest mniejsza liczba uczniów. To podnosi znacznie standard nauki. Lekcje odbywają w małych grupach, przez co nauczyciele mają lepszy kontakt z uczniami, większą możliwość indywidualnego podejścia do ucznia. W szkołach publicznych klasy są po prostu przeludnione, a szczególnie boleśnie widać tego konsekwencje podczas lekcji języków obcych, brakuje wtedy możliwości swobodnego doskonalenia umiejętności bardzo ważnych w nauce języka, czyli mówienia czy prowadzenia konwersacji. Pozytywną stroną wspomnianego "przeludnienia" jest fakt, że dzieci od najwcześniejszych lat uczą się życia i współpracy z dużą ilością osób i oczywiście z osobami z różnych środowisk. Szkoły prywatne nie są zbyt wychowawcze pod względem przystosowania młodych do społeczeństwa. Stwarzają swoim uczniom poczucie autonomii, odrębności od innych, a dodatkowo ten fakt potęgują inne czynniki. Mała liczba uczniów, których większość jest bardzo zamożna powoduje, że czują się oni inni niż reszta uczniów, a w konfrontacji z uczniami ze szkół publicznych, lepsi, bynajmniej w ich mniemaniu. W dobrych szkołach prywatnych lepiej opłacani nauczyciele są mniej sfrustrowani i mają więcej cierpliwości do dzieciaków. Ale w najlepszej wierze możemy im zafundować wyścig szczurów od najwcześniejszych lat, a do tego wychować sobie w domu małego snoba, który szanuje tylko lepiej ubranych od siebie ludzi. To rodzi duże dysproporcje społeczne, już na starcie. Absolwenci szkół prywatnych wkraczają pewniej na rynek pracy, nawet jeśli ich umiejętności nie różnią się diametralnie od umiejętności uczniów szkół publicznych, a czasami ci drudzy znacznie przewyższają tych pierwszych pod względem ambicji i zaangażowania. Nie można generalizować, wszędzie są zarówno zdolni i ambitni jak i wręcz przeciwnie, jednak dzielenie uczniów tym sposobem na tych teoretycznie „lepszych” i „gorszych” nie wróży dobrze współpracy osobom z tych dwóch grup w niedalekiej przyszłości. A na tej współpracy będzie się opierało społeczeństwo. Nasze społeczeństwo, od którego będzie zależała też przyszłość kraju.
