Technologia jest w dzisiejszych czasach bardzo szeroko pojętym terminem. Cechuje ją wiele zalet, a i również wad, na których się skupimy w tym poście. Technologia jest świetnym elementem naszego życia dopóki nie zacznie go zakłócać. Mamy tu na myśli uzależnienia od komputerów, telewizji, różnych konsoli, ale i nie tylko. Telefony komórkowe i laptopy źle wpływają np. na płodność , jeśli są używane ( np. przechowywane w kieszeni telefony) zbyt blisko narządów płciowych i okolic podbrzusza, ponadto telefony mogą mieć znaczący wpływ na występowanie migren, gdy np. śpimy z komórką przy głowie.
Coraz rzadziej, ale mimo wszystko bardzo często dzieci słyszą od swoich rodziców „kiedy ja chodziłem do szkoły nie było komputerów i wszyscy dawaliśmy radę”, podobne słowa słyszymy na temat telefonów komórkowych i tym podobnych urządzeń. Można się domyślić, że reakcja dziecka na takie słowa raczej nie jest entuzjastyczna, ale gdyby zastanowić się głębiej.. czy rodzice nie mają racji?
Ostatnimi czasy w szkołach pojawiają się wszelkiego rodzaju sprzęty elektroniczne, zacznijmy może od kserokopiarek. Jesteście w stanie wyobrazić sobie jak student by przeżył bez tego podstawowego sprzętu? My też nie, a jednak kiedyś było to możliwe. Czy kopiarki faktycznie są takim cudem świata? Nie sądzimy.. przede wszystkim kserowanie notatek, książek jest swego rodzaju kradzieżą, a kraść jak wiadomo nie można. Po drugie to właśnie ten sprzęt jest jednym z powodów, dla których na wykłady uczęszcza coraz mniejsza liczba osób, bo po co marnować czas jeśli można za 5zł dostać treści na papierze, przygotowane idealnie do wkucia zaraz przed egzaminem? Z tym wiąże się kolejna wada kopiarek, kiedy zakuwamy materiał z „kserówek” (którego często w ogóle nie rozumiemy, bo każdy ma inny styl tworzenia notatek), to zaraz zapominamy i dzięki temu zamiast wyżej wykształconej elity mamy grupę osób z papierkiem pamiętających ze studiów niewiele albo nic.
Myślimy, że możemy już dać spokój kserokopiarkom i tym razem wziąć na afisz elektroniczne tablice edukacyjne. Jasnym jest, że każde dziecko, które widzi jej działanie odkrywa, jaką frajdą może być nauka. Jednak powiedzmy sobie szczerze, jakie dziecko miało kiedykolwiek okazję działanie takiej pomocy naukowej zaobserwować? My nie jesteśmy w stanie przytoczyć żadnego przykładu. Dlaczego? Dlatego, że nauczyciele najzwyczajniej w świecie nie potrafią ich wykorzystać. Nawet jak jakimś cudem poznają tajniki jej użytkowania (bo na studiach niestety tej wiedzy nie dostają), to nie potrafią, albo zwyczajnie nie chce im się wymyślać ciekawej lekcji do której można by tablicę użyć.
Komputery.. rzutniki.. znamy szkoły, w których jest jeden komputer w każdej sali przy biurku nauczyciela, u nas na uczelni w każdej auli jest komputer.. czasem zdarzy się, że nauczyciel/wykładowca przygotuje dla uczniów prezentację multimedialną. Można sobie pomyśleć- fajny pomysł, ale przyglądając się jak to wygląda w praktyce.. uczniowie/studenci najzwyczajniej przestają słuchać wykładowcy i widząc materiał na rzutniku bezmyślnie przepisują każde słowo. Jest to wspaniałe wyjście w przypadku, gdy nauczyciel jest leniuchem. Przymrużymy oczy na fakt, iż wielu prowadzących zajęcia, podobnie jak z tablicą multimedialną, nie potrafią rzutnika, a czasem nawet komputera, włączyć. Zostając przy temacie prezentacji multimedialnych, są one uważane, za dobry sposób aktywizacji ucznia i proponuje się uczniom przygotowywanie ich na zajęcia w ramach referatu. Dlaczego i one są złe? Tutaj powodów jest wiele. Po pierwsze, kiedy uczniowie wygłaszają taki referat bardzo często koledzy z klasy/grupy ich po prostu nie słuchają. Zajęcia nie są prowadzone przez nauczyciela, to są tylko koledzy, więc dyscyplina nie musi być zachowana, w takich sytuacjach zajęcia tracą sens. Poza tym taka forma lekcji często znów jest przejawem lenistwa nauczyciela, a prezentacje, robione często na szybko, żeby podnieść sobie ocenę z danego przedmiotu i w efekcie nie przynoszą żadnej wiedzy.
Rozważając problem technologii nie można pominąć telefonów komórkowych, które na etapie podstawówki nie powinny się u dzieci pojawiać. Prawdą jest, że nie potrzebują one telefonów i nigdy nie wykorzystują ich podstawowej funkcji- komunikacyjnej. Komórki służą dzieciom do gier, a jak wiadomo są znane zdrowsze formy rozrywki, często są one narzędziem podnoszenia hierarchii, im lepszy telefon tym bardziej lubiany kolega/koleżanka, myślę, że od razu widać, że ta reakcja nie jest zdrowa. Zaobserwować można jeszcze jeden problem, który telefony komórkowe tworzą, otóż kiedy dzieci wiedzą, że w każdej chwili mogą sięgnąć do kieszeni i skontaktować się z rodzicem przestają samodzielnie myśleć. Z najmniejszym drobiazgiem wykręcają numer mamy, co nie tylko ogranicza ich działanie poznawcze, ale również dla mam staje się z czasem irytujące. W brew pozorom zakłóca się też u dzieci poczucie bezpieczeństwa, sieją panikę i wykonują telefony alarmowe w sytuacjach zupełnie absurdalnych.
Na koniec poruszymy jeszcze sprawę zajęć z technologii informacyjnej w szkołach. Program zajęć jest w ogóle nieadekwatny do umiejętności dzieci. Na pierwszych zajęciach rysują one myszkę i klawiaturę, podczas gdy ze sprzętem tego rodzaju mają do czynienia na co dzień i często są bieglejsze w używaniu np. przeglądarek internetowych od dorosłych. Nie mają szansy rozwijać swoich umiejętności i zainteresowań w tym kierunku w szkole. Co więcej nie są przestrzegane przed niebezpieczeństwami jakie niesie za sobą Internet, komputer i wszystkie inne elektroniczne sprzęty, wpuszczane na głęboką wodę bez przygotowania i pomocy. Lenistwo rodziców ma tutaj dużą winę. Najłatwiej jest włączyć dziecku bajkę w telewizji lub grę na komputerze i mieć je z głowy na najbliższe 2 godziny. Skoro już poruszyłam temat bajek, również telewizja jest narzędziem ograniczającym wyobraźnię dzieci, ogłupiającym, przekazującym często treści nieadekwatne do ich wieku, przemoc lub też kreują postacie „idealne” (np. księżniczki czy super-bohaterowie), które dzieci chcą naśladować, a to niesie za sobą przykre konsekwencje za równo fizyczne jak i w psychice pociech.
Podsumowując.. technologia w edukacji miejsca mieć nie powinna, tradycyjne metody nauczania/wychowania można zastępować alternatywnymi, ale najlepiej jak najdalej od tych najnowocześniejszych.
S.M.K.
Jak wielu rodziców mówi lub chciałoby powiedzieć tak do swoich pociech, z nadzieją, że zabawa na świeżym powietrzu będzie oderwaniem od komputera, telewizora i wszystkich innych psujących wzrok elektronicznych sprzętów, że będzie lubianą i zdrową rozrywką, bo jak wiadomo dzieci potrzebują dużo ruchu. Każdy z tych rodziców za pewne chciałby mówić to ze spokojem i pewnością, że za progiem nie czycha na dzieci żadne niebezpieczeństwo, za równo w postaci pędzącego samochodu jak i możliwości zgubienia się, spadnięcia z huśtawki, czy śmiechu rówieśników. Najlepiej jeszcze byłoby gdyby dziecko się nie przewróćiło i nie pobrudziło ubranka. Idealnym więc rozwiązaniem wydaje się być zamieszkanie w osiedlu zamkniętym.
ć odpowiednia ilość placów zabaw, więc i te osiedla mają wewnątrz swoje place, często dużo atrakcyjniejsze niż te nieogrodzone. Wydaje się więc wspaniałym pomysłem mieszkać w takim miejscu, móc w każdej chwili spojrzeć przez okno i obserwować swoją pociechę, móc ją bez problemu zawołać na obiad, a wydając polecenie 'nie wychodź poza furtkę' upewnić się, że się nie zgubi i zbytnio nie oddali, a jeżeli będzie próbowało lub zacznie dziać się coś niebezpiecznego Pan Ochroniaż oglądający monitory monitoringu na pewno zainterweniuje. Czy mają rację? Pewnie tak, jednak trzeba zauważyć, że często rodzice nie zdają sobie sprawy z tego, że ich troska pozornie o dziecko jest troską o ich samych i pozorne bezpieczeństwo ich dzieci pełni jedynie funkcję uspokojenia ich samych, a dzieciom stwarza niebezpieczeństwo w innej postaci. 
k dzieje się bardzo często. Dzieci bawią się świetnie na placu zabaw, które jak już wspomniałam w osiedlach zamkniętych są często nowocześniejsze niż te poza nimi, do czasu kiedy się nie pokłócą. To tworzy w dzieciach mieszkających w osiedlach zamkniętych poczucie elitaryzmu, wyższości, nie chcą się bawić z tymi gorszymi lub po prostu tymi innymi. Bardzo ciekawa i za pewne wartościowa jest bliższa więź między sąsiadami takiego osiedla, jednak wśród dzieci często jest źródłem rywalizacji z 'rówieśnikami spoza muru'. Inna krzywda jaką osiedle zamknięte może sprawić dzieciom to sytuacja, kiedy koledzy umawiają się np. na piłkę na boisku przy szkole, a dziecko mieszkające w osiedlu nie może pójść z nimi, bo jemu wolno się bawić wyłącznie na 'swoim terenie'. Takie dziecko jest często przez rówieśników dyskryminowane, oni nie chcą ciągle przychodzić na jego podwórko tylko dlatego, że on nie może wyjść. Tym samym jest ono skazane jedynie na sąsiadów, a z kolegami z klasy będzie miało mniejszy, lub nieprzyjemny kontakt.
Tym razem chciałybyśmy podjąć niezwykle ważną w dzisiejszych czasach kwestię ubioru dzieci zarówno w przedszkolach, zerówkach, jak i szkołach podstawowych. Przyglądając się dzieciom odbieranych lub przyprowadzanych rano do placówki przedszkolnej nie sposób jest nie zauważyć, że w ogromnej przewadze to ubrania dzieci- nie jakby się mogło wydawać - dorosłych, opiekunów posiadają metki znanych sklepów, oczywiście ze specjalnym dopiskiem FOR KIDS.
Przychodzi taki moment w życiu, kiedy dzieci zaczynają dorastać, a my zastanawiamy się, do jakiej szkoły zapisać je. I wtedy pojawia się problem: którą szkołę wybrać? Niekiedy rozważamy wybór szkoły prywatnej, gdyż czasem się wydaje, że uczniowie takich szkół mają większe szanse na lepszy rozwój talentów, charakteru itd.
Podstawową zaletą szkół prywatnych jest to, że nie podlegają zwierzchnictwu odgórnemu, ale są po części autonomicznymi organizacjami. Tym samym, decyzje, które są podejmowane przez dyrektora danej placówki mogą być inne niż te, podejmowane przez dyrektorów szkół publicznych. Co więcej, szkoły prywatne dysponują znacznie większymi środkami pieniężnymi niż publiczne, budżet zbudowany z comiesięcznych opłat uczniów jest znacznie większy niż budżet finansowany z państwowej kasy. W ten sposób takie środki mogą być lepiej wykorzystane. Na pierwszy rzut oka widać w jakim stanie są szkoły prywatne, a w jakim publiczne. Mamy tu bolesne zderzenie wyposażenia z ubiegłego wieku (w większości przypadków) i świetnego wyposażenia szkół prywatnych. Nowoczesny sprzęt, pełne wyposażenie sal, dbałość o detale, stać na to tylko szkoły prywatne. W przypadku szkół publicznych z reguły brakuje wszystkiego. Komfort nauki niestety nie jest zbyt duży. Kolejną dużą zaletą szkół prywatnych jest mniejsza liczba uczniów. To podnosi znacznie standard nauki. Lekcje odbywają w małych grupach, przez co nauczyciele mają lepszy kontakt z uczniami, większą możliwość indywidualnego podejścia do ucznia. W szkołach publicznych klasy są po prostu przeludnione, a szczególnie boleśnie widać tego konsekwencje podczas lekcji języków obcych, brakuje wtedy możliwości swobodnego doskonalenia umiejętności bardzo ważnych w nauce języka, czyli mówienia czy prowadzenia konwersacji. Pozytywną stroną wspomnianego "przeludnienia" jest fakt, że dzieci od najwcześniejszych lat uczą się życia i współpracy z dużą ilością osób i oczywiście z osobami z różnych środowisk. Szkoły prywatne nie są zbyt wychowawcze pod względem przystosowania młodych do społeczeństwa. Stwarzają swoim uczniom poczucie autonomii, odrębności od innych, a dodatkowo ten fakt potęgują inne czynniki. Mała liczba uczniów, których większość jest bardzo zamożna powoduje, że czują się oni inni niż reszta uczniów, a w konfrontacji z uczniami ze szkół publicznych, lepsi, bynajmniej w ich mniemaniu. W dobrych szkołach prywatnych lepiej opłacani nauczyciele są mniej sfrustrowani i mają więcej cierpliwości do dzieciaków. Ale w najlepszej wierze możemy im zafundować wyścig szczurów od najwcześniejszych lat, a do tego wychować sobie w domu małego snoba, który szanuje tylko lepiej ubranych od siebie ludzi. To rodzi duże dysproporcje społeczne, już na starcie. Absolwenci szkół prywatnych wkraczają pewniej na rynek pracy, nawet jeśli ich umiejętności nie różnią się diametralnie od umiejętności uczniów szkół publicznych, a czasami ci drudzy znacznie przewyższają tych pierwszych pod względem ambicji i zaangażowania. Nie można generalizować, wszędzie są zarówno zdolni i ambitni jak i wręcz przeciwnie, jednak dzielenie uczniów tym sposobem na tych teoretycznie „lepszych” i „gorszych” nie wróży dobrze współpracy osobom z tych dwóch grup w niedalekiej przyszłości. A na tej współpracy będzie się opierało społeczeństwo. Nasze społeczeństwo, od którego będzie zależała też przyszłość kraju.
W tym poście chciałybyśmy przypomnieć wszystkim o bardzo dobrze znanej i swego czasu uwielbianej przez dzieci zabawce- Tamagotchi!
Ostatnimi czasy problem stresu wśród dzieci i młodzieży staje się coraz bardziej popularny.
Chciałybyśmy Wam dzisiaj przedstawić grę na PS2 lub PS3 "Buzz-świat quizów'. Dzięki niej każdy może poczuć się jak w prawdziwym teleturnieju! Uczestnicy tworzą swoje postaci, wybierają tryb gry i zaczyna się walka o.. bardzo nietypowe nagrody. Każdy z biorących udział dostaje buzzer- widoczny na zdjęciu pilot służący do odpowiadania na pytania, co wprawia uczestników w jeszcze bardziej telewizyjny nastrój. Prowadzący, którego również możecie zobaczyć na zdjęciu, pomimo typowego wyglądu nie brakuje mu 'żarcików' i komentarzy typowych dla prezenterów telewizyjnych. Żeby się o tym przekonać trzeba po prostu zagrać, a każdy kto miał taką okazję z pewnością ubawił się przy tym co nie miara.
Problemem, który jest związany z tą sferą życia są coraz bardziej umiejętne sposoby, na jakie wpadają dzieci i młodzież, aby unikać lekcji wfu. Wiele odczuwa lęk przez np. łapaniem piłki podczas gry w siatkówkę, czy koszykówkę, a jeszcze więcej młodzieży( głównie dziewcząt) wykazuje paniczny strach przed wykonywaniem tzw. „fikołków”, tj przewrotami w przód, bądź w tył. 
W dzisiejszych czasach istnieje wiele firm, które tworzą zabawki z myślą o ich użytkownikach, czyli o dzieciach i ich rozwoju. Znaną taką marką jest Fisherprice, której to zabawki są bardzo chętnie nabywane, mimo że nie są najtańsze. Zabawki Fisher Price wpływają na rozwój dziecięcej wyobraźni, zmysłu dotyku, czy samodzielnego myślenia, a zapewniają przy tym wspaniałą zabawę. Bogaty asortyment zabawek, które dostępne są na rynku, zapewnią wiele radości Waszym maluchom podczas tego cudownego okresu, jakim jest dzieciństwo.
Garnuszek na klocuszek w nowej wersji 2006 to interaktywna zabawka z serii Laugh &Learn, której celem jest nauka poprzez zabawę. Potrafi zająć malucha na długo. Śpiewa i mówi po polsku. Uczy liczb i rozpoznawania kształtów. Dziecko wkłada do odpowiednich otworów klocki, a garnuszek w nagrodę śmieje się i mówi jaki mają kształt, i jakie znajdują się na nim cyfry.
Mamy nadzieję, że przydają sie Wam lekcje angielskiego i się chętnie go uczycie, a teraz czas na chwilę zabawy! Przesyłamy Wam link gry Przygoda na łące, która nie tylko uprzyjemni Wam czas, ale również rozwinie umiejętności ruchowe palców i rąk, co przyda się Wam równiez kiedyś na lekcjach i w pisaniu!
Wszystkie dzieci często i bardzo chętnie oglądają kreskówki, preferują je spośród programów telewizyjnych adresowanych intencjonalnie do dorosłych. Jednocześnie wykazują zainteresowanie treścią. O wyborze decydują: fabuła i przede wszystkim styl kreowany przez bohatera. Dezaprobatę wywołują krwawe sceny. Wiele dzieci nie ma zastrzeżeń do filmów, nigdy też nie odczuwają strachu podczas filmów ani po ich emisji. Rodzice zasadniczo nie zauważają żadnych negatywnych zachowań, jedynie nieliczna część potrafi stwierdzić nadpobudliwość ruchową u dzieci. Jak wynika z badań ulubioną bajką jest Kubuś Puchatek, następnie Siostrzeńcy Kaczora Donalda, które w porównany do innych bajek przekazują dzieciom wysokie wartości. Nie tylko czar i dobroć płynie z bajek. Potrafią one często wzbudzać strach i przerażenie, wychowują, jak agresywnie walczyć o swoje. Wiele dzieci nie umie odróżnić fikcji od rzeczywistości.
Drodzy Dorośli! Poprzedni post uczy dzieci angielskiego, a w tym poście zwracamy się do Was z ważną kwestią, jaką jest czytanie dzieciom.
